The Caliphate Delusion

By Louay Fatoohi, @LouayFatoohi, Sep 5, 2014
Quoted from the original text ”The Islamic Caliphate Between Past Myths and Present Delusions”, page titles and subtitles are by the web editor.
Translations in various languages^[1]

Other languages

وهم الخلافة، الإسلام يمكن أن يكون بلا خلافة

متى كانت الخلافة الإسلامية موجودة؟

إن أنصار الخلافة الإسلامية يروجون لها على أساس أنها كانت نظاماً مثالياً للحكم الإسلامي في الماضي، ويمكن أن تكون مناسبة وناجحة في الحاضر والمستقبل. والحقيقة أن هذا الشكل من أشكال الحكم لم يعد صالحاً للاستخدام على الإطلاق، ناهيك عن استحالة تنفيذه. ولكن تاريخ الخلافة الإسلامية يظهر أيضاً أنها كانت بعيدة كل البعد عن الصورة التي رسمتها لها ليس فقط أنصارها اليوم، بل وأيضاً في أذهان المسلمين الآخرين الذين لم يدرسوا التاريخ بعناية.

إن الخلافة الإسلامية هي أحد تلك المفاهيم التي عانت مما أسميه النهج "النقاءي" في فهم وتقديم التاريخ الإسلامي. فعندما يستخدم هذا النهج مع أي جانب من جوانب هذا التاريخ، فإنه ينتج بلا أدنى شك رواية مرتبة وغير مزعجة إلى حد كبير ولكنها في نفس الوقت غير تاريخية إلى حد كبير. وهذا ينطبق على أشياء مثل الشريعة الإسلامية، والحديث النبوي، والتاريخ السياسي للإسلام، وما إلى ذلك. إن الخلافة هي ضحية أخرى لمثل هذه النظرة الساذجة وغير النقدية لتاريخ الإسلام. إن النهج التطهيري هو نتيجة لخلط الإسلام بالمسلمين. إن الخلافة الإسلامية هي اختراع مسلم وليس مفهوماً إسلامياً أصيلاً.

من وجهة نظر أهل السنة، لم يكن للمسلمين خلافة إلا لمدة ثلاثين عاماً بعد النبي، ومن وجهة نظر الشيعة، لم تكن موجودة إلا لمدة خمس سنوات من حكم علي. أما القرون اللاحقة من الزعامات القوية التي حكمت أغلب المسلمين فكانت أوقاتاً للخلافة الإسلامية بالاسم فقط. ولهذا السبب فإن الخلافة الإسلامية المزعومة في الماضي أقرب إلى الأسطورة منها إلى الواقع.

حتى عندما كان المجتمع الإسلامي لا يزال صغيراً، كان من الصعب وجود خليفة مقبول على نطاق واسع. حتى علي، الذي لم يكن قربه من النبي وتقواه موضع شك، لم يكن قادراً على توحيد المسلمين. لقد أدرك معاوية أن توحيد المسلمين أو أغلبهم يستلزم أن يلجأ الحكام إلى نفس التكتيكات الأساسية التي استخدمها كل الملوك والأباطرة في ذلك الوقت: استخدام القوة، والاستيلاء على السلطة، وتبرير السلطة. وربما يقال إن تاريخ الخلافة الإسلامية كان ليصبح مختلفاً لو قبل معاوية خلافة علي. ولكن النقطة المهمة هنا هي أن هذا التاريخ البديل المفضل لم يتحقق حتى لشخصية بارزة مثل علي.

ما هي فرص قيام خلافة إسلامية في العالم اليوم؟

إذا كان هذا هو ما حدث آنذاك، فما هي فرص إقامة خلافة إسلامية حقيقية في العالم اليوم؟ من هو ذلك الخليفة الموهوب المتدين على نحو استثنائي؟ بصرف النظر عن هذه القضية، فإن الخليفة الذي يحكم من إندونيسيا إلى المغرب كان ليعيش في أماكن أخرى ملايين المسلمين تحت أنظمة سياسية مختلفة. وكيف يمكن لمثل هذا التوحيد السياسي بين الدول الإسلامية أن يتم حتى بالقوة؟ ولهذا السبب فإن الخلافة الإسلامية الحديثة لا يمكن أن تكون أكثر من مجرد وهم.

إن أولئك الذين يريدون إقامة خلافة إسلامية اليوم واستعادة ذلك المجد المفقود المزعوم مذنبون
على الأقل بواحد من الأمور التالية ولكنهم مذنبون في كثير من الأحيان بكل هذه الأمور
:
• الجهل بالتاريخ الإسلامي.
• الترويج لوجهة نظر لا تصدق وغير واقعية عن الخلافة الإسلامية.
• الفشل في إظهار كيف يمكن تنفيذ مثل هذا النظام.
• محاولة إقامة خلافة صغيرة وقصيرة الأجل باستخدام وحشية شديدة ضد أولئك الذين يريدون حكمهم.

استخدام العنف من أجل إقامة خلافة إسلامية؟ كلا!

إن أولئك الذين يستخدمون العنف لتحقيق أجندتهم المتمثلة في إقامة خلافة إسلامية، مثل القاعدة وداعش، يسعون إلى تحقيق ما أراده الأمويون والعباسيون والفاطميون والعثمانيون وغيرهم من الحكام المسلمين. وما يسعون إليه هو نفس ما سعى إليه الملوك والأباطرة اليونانيون والرومان والمسيحيون وغيرهم: السلطة والامتيازات.

إن ادعاءهم بأنهم يريدون إقامة خلافة إسلامية لخدمة الإسلام ليس أكثر صدقاً من إعلان الصليبيين أنهم خاضوا حروبهم لتعزيز المسيحية والدفاع عنها. عندما تكون القوة والامتيازات هي المحرك الرئيسي للإنسان، فإن التعصب يصبح مفيداً، لأن الحماس الزائف للدين يمكن استخدامه لتبرير القضاء على المنافسين والأعداء، بما في ذلك أولئك الذين يشتركون في نفس الإيمان.

هذه هي الطريقة التي تبرر بها الجماعات الساعية إلى الخلافة الإسلامية اضطهاد وقتل الشيعة والصوفيين والسُنّة الذين لا يوافقون عليهم والمسلمين غير الملتزمين، ناهيك عن غير المسلمين. مثل هذه الجماعات والأفراد العنيفين هم الصليبيون الجدد؛ إنهم الصليبيون في الداخل.

Hilafet Yanılgısı, İslam Hilafetsiz de olabilir.

İslam halifeliği ne zaman vardı?

İslam halifeliği, savunucuları tarafından geçmişte İslam hükümet sisteminin ideal bir sistemi olduğu ve şimdiki ve gelecek için eşit derecede uygun ve başarılı olabileceği temelinde destekleniyor. Gerçek şu ki, bu yönetim biçimi artık kullanılmaya tamamen uygun değil, uygulanması imkansız olmaktan çok uzak. Ancak İslam halifeliğinin tarihi, sadece bugün destekçileri tarafından değil, aynı zamanda tarihi dikkatlice incelememiş diğer Müslümanların zihninde de verilen imajdan çok uzak olduğunu gösteriyor.

İslam halifeliği, İslam tarihini anlama ve sunma konusunda benim "saf" yaklaşım dediğim şeyden muzdarip olan kavramlardan biridir. Bu tarihin herhangi bir yönüyle kullanıldığında, bu yaklaşım her zaman olağanüstü derecede düzenli ve sorunsuz ama aynı zamanda büyük ölçüde tarih dışı bir anlatı üretir. Bu, İslam hukuku, Peygamber'in Hadisleri, İslam'ın siyasi tarihi vb. gibi şeyler için geçerlidir. Halifelik, İslam tarihinin böylesine saf ve eleştirel olmayan bir görüşünün bir diğer kurbanıdır. Saf yaklaşım, İslam ve Müslümanları birbirine karıştırmanın sonucudur. İslam halifeliği, gerçek bir İslam kavramı değil, Müslümanların bir icadıdır.
…
Sünni bakış açısına göre, Müslümanlar Peygamber'den sonra sadece 30 yıl halifeliğe sahip oldular ve Şii bakış açısına göre ise sadece Ali'nin iktidarının beş yılı boyunca varlığını sürdürdü. Birçoğu Müslümanların çoğunluğunu yöneten güçlü liderliklerin olduğu sonraki yüzyıllar, sadece ismen İslam halifeliği zamanlarıydı. Bu yüzden geçmişteki iddia edilen İslam halifeliği bir gerçeklikten çok bir efsanedir.
…
Müslüman topluluk hala küçükken bile, genel olarak kabul görmüş bir halifeye sahip olmak zordu. Peygamber'e yakınlığı ve dindarlığı asla sorgulanmayan Ali bile Müslümanları birleştiremedi. Muaviye, Müslümanları veya çoğunu birleştirmek için yöneticilerin o dönemdeki tüm kralların ve imparatorların kullandığı aynı temel taktiklere başvurmaları gerektiğini fark etti: iktidarı kullan, iktidarı ele geçir, iktidarı haklı çıkar. Muaviye'nin Ali'nin halifeliğini kabul etmiş olması durumunda İslam halifeliğinin tarihinin farklı olacağı iddia edilebilir. Ancak mesele şu ki, bu tercih edilen alternatif tarih, Ali gibi önemli bir şahsiyet için bile gerçekleşmedi.

Bugün Dünyada İslam Halifeliği İçin Şanslar Nelerdir?

O zamanlar olan buysa, bugün dünyada gerçek bir İslam halifeliği kurma şansı nedir? Bu olağanüstü yetenekli ve dindar halife kimdir? Bu konuyu bir kenara bırakırsak, Endonezya'dan Fas'a kadar hüküm sürecek bir halife bile, başka yerlerde ve farklı siyasi sistemler altında yaşayan milyonlarca Müslümana sahip olurdu. Ve İslam devletleri arasında böyle bir siyasi birleşme, zorla bile olsa, nasıl gerçekleşir? İşte bu yüzden modern bir İslam halifeliği asla bir yanılsamadan öte olamaz.
…

Bugün bir İslam halifeliği kurmak ve o sözde kaybolmuş ihtişamı geri getirmek isteyenler, en azından aşağıdakilerden birinden, ama çoğu zaman hepsinden suçludur:
• İslam tarihi hakkında bilgisizlik.
• İslam halifeliğine dair inanılmaz ve gerçekçi olmayan bir görüşü teşvik etmek.
• Böyle bir sistemin nasıl uygulanabileceğini göstermemek.
• Yönetmek istedikleri kişilere karşı aşırı vahşet kullanarak küçük, kısa vadeli bir halifelik kurmaya çalışmak.

İslam Halifeliği İçin Şiddet Kullanmak mı? Hayır!

El-Kaide ve IŞİD gibi İslam halifeliği gündemlerini yürütmek için şiddet kullananlar, Emeviler, Abbasiler, Fatımiler, Osmanlılar ve diğer Müslüman yöneticilerin istediklerini ararlar. Onların peşinde oldukları şey, Yunan, Roma, Hristiyan ve diğer kralların ve imparatorların aradığı şeyle aynıdır: güç ve ayrıcalıklar.

İslam'a hizmet etmek için bir İslam halifeliği kurmak istedikleri iddiası, haçlıların savaşlarını Hristiyanlığı desteklemek ve savunmak için yürüttükleri yönündeki bildirisinden daha doğru değildir. Güç ve ayrıcalıklar birinin ana itici gücü olduğunda, fanatizm işe yarar çünkü din için sahte bir gayret, aynı inancı paylaşanlar da dahil olmak üzere kişinin rakiplerini ve düşmanlarını ortadan kaldırmak için kullanılabilir.

İslam halifeliği arayan gruplar, onaylamadıkları Şiilerin, Sufilerin, Sünnilerin ve uyumsuz Müslümanların, hatta Müslüman olmayanların zulüm görmesini ve öldürülmesini bu şekilde haklı çıkarırlar. Bu tür şiddet yanlısı gruplar ve bireyler yeni Haçlılar'dır; onlar içimizdeki Haçlılar'dır.

Der Kalifatwahn, der Islam wird auch ohne Kalifat sein.

Wann gab es ein islamisches Kalifat?

Das islamische Kalifat wird von seinen Befürwortern mit der Begründung propagiert, es sei in der Vergangenheit ein ideales islamisches Regierungssystem gewesen, das für die Gegenwart und Zukunft gleichermaßen geeignet und erfolgreich sein könne. Tatsächlich ist diese Herrschaftsform völlig unbrauchbar, geschweige denn, dass sie nicht mehr umgesetzt werden kann. Aber die Geschichte des islamischen Kalifats zeigt auch, dass es weit entfernt von dem Bild war, das es nicht nur von seinen heutigen Anhängern, sondern auch in den Köpfen anderer Muslime hat, die die Geschichte nicht sorgfältig studiert haben.

Das islamische Kalifat ist eines jener Konzepte, die unter dem, was ich den „puristischen“ Ansatz zum Verständnis und zur Darstellung der islamischen Geschichte nenne, gelitten haben. Wenn dieser Ansatz auf jeden Aspekt dieser Geschichte angewendet wird, führt er unweigerlich zu einer Erzählung, die außerordentlich ordentlich und unkompliziert, aber gleichzeitig weitgehend unhistorisch ist. Dies gilt für Dinge wie das islamische Recht, die Hadithe des Propheten, die politische Geschichte des Islam und so weiter. Das Kalifat ist ein weiteres Opfer einer solch naiven und unkritischen Sicht der Geschichte des Islam. Der puristische Ansatz ist das Ergebnis einer Vermischung von Islam und Muslimen. Das islamische Kalifat ist eine Erfindung der Muslime und kein echtes islamisches Konzept.

Aus sunnitischer Sicht hatten die Muslime das Kalifat nur 30 Jahre nach dem Propheten, und aus schiitischer Sicht existierte es nur während der fünf Jahre von ʿAlīs Herrschaft. Die späteren Jahrhunderte starker Führungen, von denen viele die Mehrheit der Muslime regierten, waren Zeiten des islamischen Kalifats nur dem Namen nach. Aus diesem Grund ist das angebliche islamische Kalifat der Vergangenheit eher ein Mythos als Realität.

Selbst als die muslimische Gemeinschaft noch klein war, war es schwierig, einen allgemein anerkannten Kalifen zu haben. Nicht einmal ʿAlī, dessen Nähe zum Propheten und Frömmigkeit nie in Frage gestellt wurden, konnte die Muslime vereinen. Muʿāwiya erkannte, dass die Herrscher, um die Muslime oder die meisten von ihnen zu vereinen, auf die gleichen rudimentären Taktiken zurückgreifen mussten, die alle Könige und Kaiser der damaligen Zeit anwandten: Macht ausüben, Macht ergreifen, Macht rechtfertigen. Man könnte argumentieren, dass die Geschichte des islamischen Kalifats anders verlaufen wäre, wenn Muʿāwiya ʿAlīs Kalifat akzeptiert hätte. Aber der Punkt ist, dass diese wünschenswerte alternative Geschichte nicht einmal für eine so prominente Persönlichkeit wie ʿAlī Wirklichkeit wurde.

Wie stehen die Chancen für ein islamisches Kalifat in der heutigen Welt?

Wenn also dies damals geschah, wie stehen dann die Chancen, heute in der Welt ein echtes islamisches Kalifat zu errichten? Wer ist dieser außergewöhnlich begabte und fromme Kalif? Abgesehen von diesem Thema hätte selbst ein Kalif, der von Indonesien bis Marokko regieren würde, viele Millionen Muslime an anderen Orten und unter anderen politischen Systemen leben lassen. Und wie um Himmels Willen sollte eine solche politische Vereinigung zwischen islamischen Staaten stattfinden, selbst mit Gewalt? Deshalb kann ein modernes islamisches Kalifat nie mehr als eine Illusion sein.
…

Wer heute ein islamisches Kalifat errichten und den angeblich verlorenen Ruhm zurückbringen will, macht sich mindestens eines der folgenden Vergehen schuldig, oft aber auch aller:
• Unkenntnis der islamischen Geschichte.
• Förderung einer unglaublichen und unrealistischen Sicht des islamischen Kalifats.
• Unvermögen aufzuzeigen, wie ein solches System umgesetzt werden kann.
• Versuch, ein kleines, kurzfristiges Kalifat zu errichten, indem er mit extremer Brutalität gegen diejenigen vorgeht, die er regieren will.

Mit Gewalt sich für ein islamisches Kalifat einsetzen? Nein!

Wer Gewalt einsetzt, um seine Agenda eines islamischen Kalifats durchzusetzen, wie etwa al-Qaida und der IS, strebt nach dem, was die Umayyaden, Abbasiden, Fatimiden, Osmanen und andere muslimische Herrscher wollten. Sie wollen genau dasselbe, was die griechischen, römischen, christlichen und anderen Könige und Kaiser wollten: Macht und Privilegien.

Ihre Behauptung, sie wollten ein islamisches Kalifat errichten, um dem Islam zu dienen, ist nicht wahrhaftiger als die Erklärung der Kreuzfahrer, sie hätten ihre Kriege geführt, um das Christentum zu fördern und zu verteidigen. Wenn Macht und Privilegien die Hauptantriebskraft sind, ist Fanatismus praktisch, denn falscher Eifer für die Religion kann dann dazu verwendet werden, die Eliminierung der eigenen Rivalen und Feinde zu rechtfertigen, einschließlich derer, die denselben Glauben haben.

Auf diese Weise rechtfertigen islamische Gruppen, die ein Kalifat anstreben, die Verfolgung und Ermordung von Schiiten, Sufis, Sunniten, die sie nicht gutheißen, und nicht konformen Muslimen, ganz zu schweigen von Nichtmuslimen. Solche gewalttätigen Gruppen und Einzelpersonen sind die neuen Kreuzfahrer; sie sind die Kreuzfahrer im Inneren.

Vanföreställningen om Kalifatet, Islam klarar sig utan det.

När fanns det ett islamiskt kalifat?

Det islamiska kalifatet främjas av sina förespråkare på grundval av att det var ett idealiskt system för islamisk regering i det förflutna som kan vara lika lämpligt och framgångsrikt för nutid och framtid. Faktum är att denna form av regel är helt olämplig att använda längre, än mindre är den omöjlig att implementera. Men historien om det islamiska kalifatet visar också att det var långt ifrån den bild som det ges inte bara av dess anhängare idag utan även i andra muslimers medvetande som inte har studerat historien noggrant.

Det islamiska kalifatet är ett av de begrepp som har lidit av vad jag kallar det "puristiska" förhållningssättet till att förstå och presentera islamisk historia. När det används med någon aspekt av denna historia, producerar detta tillvägagångssätt ofelbart en berättelse som är utomordentligt snygg och oroväckande men samtidigt till stor del ohistorisk. Detta gäller saker som islamisk lag, profetens hadith, islams politiska historia och så vidare. Kalifatet är ytterligare ett offer för en så naiv och okritisk syn på islams historia. Det puristiska tillvägagångssättet är resultatet av att blanda ihop islam och muslimer. Det islamiska kalifatet är en muslims uppfinning, inte ett genuint islamiskt koncept.
…
Ur det sunnitiska perspektivet hade muslimerna kalifatet i endast 30 år efter profeten, och från shiasynpunkten existerade det bara under de fem åren av ʿAlīs styre. De senare århundradena av starka ledarskap, av vilka många styrde majoriteten av muslimerna, var tider av islamiskt kalifat endast i namnet. Det är därför det påstådda islamiska kalifatet från det förflutna är mer av en myt än en verklighet.
…
Även när det muslimska samfundet fortfarande var litet var det svårt att ha en allmänt accepterad kalif. Inte ens ʿAlī, vars närhet till profeten och fromhet aldrig kunde ifrågasättas, kunde inte ena muslimerna. Muʿāwiya insåg att för att ena muslimerna eller de flesta av dem var de styrande tvungna att ta till samma bastaktik som alla kungar och kejsare på den tiden använde: använda makten, ta makten, rättfärdiga makten. Det kan hävdas att om Muʿāwiya hade accepterat ʿAlīs kalifat skulle historien om det islamiska kalifatet ha varit annorlunda. Men poängen är att denna föredragna alternativa historia inte förverkligades ens till en så framträdande figur som ʿAlī.

Vilka är chanserna för ett islamiskt kalifat i världen idag?

Så om detta är vad som hände då, vilka är chanserna att etablera ett genuint islamiskt kalifat i världen idag? Vem är den där ovanligt begåvade och fromma kalifen? Om man lägger denna fråga åt sidan, skulle till och med en kalif som skulle regera från Indonesien till Marocko ha många miljoner muslimer som lever på andra håll och under olika politiska system. Och hur i hela friden skulle en sådan politisk förening mellan islamiska stater ske ens med våld? Det är därför ett modernt islamiskt kalifat aldrig kan vara mer än en villfarelse.
…

De som vill upprätta ett islamiskt kalifat idag och återvända till den förmodade förlorade härligheten är skyldiga till åtminstone ett av följande men ofta alla:
• Okunskap om islamisk historia.
• Främja en otrolig och orealistisk syn på det islamiska kalifatet.
• Underlåtenhet att visa hur ett sådant system kan implementeras.
• Att försöka etablera ett litet, kortsiktigt kalifat genom att använda extrem brutalitet mot dem de vill styra.

Ska man använda våld för ett islamiskt kalifat? Nej!

De som använder våld för att driva sin agenda för ett islamiskt kalifat, som al-Qaida och IS, söker det som umayyaderna, abbasiderna, fatimiderna, ottomanerna och andra muslimska härskare ville. Vad de är ute efter är exakt samma som de grekiska, romerska, kristna och andra kungar och kejsare sökte: makt och privilegier.

Deras påstående att de vill upprätta ett islamiskt kalifat för att tjäna islam är inte mer sanningsenligt än korsfararnas tillkännagivande om att de förde sina krig för att främja och försvara kristendomen. När makt och privilegier är ens främsta drivkraft kommer fanatism väl till pass, eftersom falsk nit för religion då kan användas för att rättfärdiga elimineringen av ens rivaler och fiender, inklusive de som delar samma tro.

Det är så islamiskt-kalifatsökande grupper rättfärdigar förföljelsen och dödandet av shiamuslimer, sufier, sunnier som de inte godkänner, och icke-kompatibla muslimer, än mindre icke-muslimer. Sådana våldsamma grupper och individer är de nya korsfararna; de är korsfararna inom sig.

L’illusion du califat : l’islam n’aura plus de califat.

Quand y a-t-il eu un califat islamique ?

Le califat islamique est promu par ses partisans en se fondant sur le fait qu’il s’agissait d’un système de gouvernement islamique idéal dans le passé, qui peut être tout aussi adapté et efficace dans le présent et dans l’avenir. Le fait est que cette forme de gouvernement est totalement inadaptée à l’usage actuel, et qu’elle est impossible à mettre en œuvre. Mais l’histoire du califat islamique montre également qu’il était loin de l’image que lui donnent non seulement ses partisans d’aujourd’hui, mais aussi les autres musulmans qui n’ont pas étudié l’histoire avec soin.

Le califat islamique est l’un de ces concepts qui ont souffert de ce que j’appelle l’approche « puriste » de la compréhension et de la présentation de l’histoire islamique. Lorsqu’elle est utilisée avec n’importe quel aspect de cette histoire, cette approche produit infailliblement un récit qui est extraordinairement clair et sans problème, mais en même temps largement non historique. Cela s’applique à des choses comme la loi islamique, les hadiths du Prophète, l’histoire politique de l’islam, etc. Le califat est une autre victime d’une vision naïve et acritique de l’histoire de l’islam. L’approche puriste est le résultat de l’amalgame entre l’islam et les musulmans. Le califat islamique est une invention des musulmans et non un véritable concept islamique.
…
Du point de vue sunnite, les musulmans n’ont eu le califat que pendant 30 ans après le Prophète, et du point de vue chiite, il n’a existé que pendant les cinq années du règne d’Alī. Les siècles suivants de dirigeants forts, dont beaucoup ont gouverné la majorité des musulmans, n’étaient des périodes de califat islamique que de nom. C’est pourquoi le prétendu califat islamique du passé est plus un mythe qu’une réalité.
…
Même lorsque la communauté musulmane était encore petite, avoir un calife largement accepté était difficile. Même Alī, dont la proximité avec le Prophète et la piété n’ont jamais été mises en doute, n’a pas pu unifier les musulmans. Muʿāwiya comprit que pour unifier les musulmans ou la plupart d’entre eux, les dirigeants devaient recourir aux mêmes tactiques de base que tous les rois et empereurs de l’époque : utiliser le pouvoir, s’emparer du pouvoir, justifier le pouvoir. On pourrait soutenir que si Muʿāwiya avait accepté le califat de ʿAlī, l’histoire du califat islamique aurait été différente. Mais le fait est que cette histoire alternative préférable ne s’est pas matérialisée, même pour une figure aussi éminente qu’Alī.

Quelles sont les chances d’un califat islamique dans le monde aujourd’hui ?

Si c’est ce qui s’est passé à l’époque, quelles sont les chances d’établir un véritable califat islamique dans le monde aujourd’hui ? Qui est ce calife exceptionnellement doué et pieux ? En mettant cette question de côté, même un calife qui gouvernerait de l’Indonésie au Maroc aurait plusieurs millions de musulmans vivant ailleurs et sous des systèmes politiques différents. Et comment diable une telle unification politique entre les États islamiques pourrait-elle avoir lieu, même par la force ? C’est pourquoi un califat islamique moderne ne peut jamais être plus qu’une illusion.
…

Ceux qui veulent établir un califat islamique aujourd’hui et retrouver cette gloire prétendument perdue sont coupables d’au moins une des raisons suivantes, mais souvent de toutes : • Ignorance de l’histoire islamique.
• Promotion d’une vision incroyable et irréaliste du califat islamique.
• Incapacité à montrer comment un tel système peut être mis en œuvre.
• Tentative d’établir un petit califat à court terme en utilisant une brutalité extrême contre ceux qu’ils veulent gouverner.

Utiliser la violence pour un califat islamique ? Non !

Ceux qui utilisent la violence pour faire avancer leur programme de califat islamique, comme al-Qaïda et l’EI, recherchent ce que les Omeyyades, les Abbassides, les Fatimides, les Ottomans et d’autres dirigeants musulmans voulaient. Ce qu’ils recherchent est exactement la même chose que les rois et empereurs grecs, romains, chrétiens et autres : le pouvoir et les privilèges.

Leurs prétentions à établir un califat islamique au service de l’islam ne sont pas plus vraies que les déclarations des croisés selon lesquelles ils ont mené leurs guerres pour promouvoir et défendre le christianisme. Lorsque le pouvoir et les privilèges sont les principaux moteurs d’une personne, le fanatisme est utile, car un faux zèle pour la religion peut alors être utilisé pour justifier l’élimination de ses rivaux et ennemis, y compris ceux qui partagent la même foi.

C’est ainsi que les groupes en quête d’un califat islamique justifient la persécution et le meurtre des chiites, des soufis, des sunnites qu’ils n’approuvent pas et des musulmans non conformes, sans parler des non-musulmans. Ces groupes et individus violents sont les nouveaux croisés ; ce sont les croisés de l’intérieur.